Ταξίδι!

Να ξυπνάς νωρίς το πρωί με έναν κόμπο στο στομάχι και να πετάγεσαι αμέσως από το κρεβάτι χωρίς μουρμούρες, «ποιος πάει στην δουλειά» και «πέντε λεπτάκια ακόμα». Έχεις ετοιμάσει τις βαλίτσες από το προηγούμενο βράδυ, ντύνεσαι και φεύγεις. Στο δρόμο το μόνο που σκέφτεσαι είναι αν θα προλάβεις το αεροπλάνο, κι ας έχεις ξεκινήσει 5 ώρες νωρίτερα. Κοιτάς συνέχεια το ρολόϊ σου και παρακαλάς να μην πιάσει κίνηση. Στις πέντε τα ξημερώματα η Αττική Οδός είναι άδεια σαν αλάνα, και ο ταξιτζής τρέχει σαν οδηγός της Φόρμουλα 1 που του έχουν βάλει νέφτι, αλλά «ποτέ δεν ξέρεις» σκέφτεσαι αγχωμένος.

Φτάνεις επιτέλους στο Ελ. Βελ. και τρέχεις στο check in. Είναι κλειστό. Η ουρά απαρτίζεται από μια οικογένεια αγουροξυπνημένων άγγλων τουριστών και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ελλήνων που τρώει βαριεστημένα κεφτεδάκια από τ’ αλουμινόχαρτο. Περιμένεις κι εσύ μαζί τους, τσεκάρεις για πολλοστή φορά αν έχεις μαζί σου το διαβατήριο και τα εισιτήρια και αρχίζει να σε απασχολεί σοβαρά το επόμενο μεγάλο πρόβλημα «που είναι η Μαρία τόση ώρα; Γιατί δεν έχει φτάσει ακόμα;»

Την παίρνεις τηλέφωνο καμιά εκατοστή φορές αλλά το έχει κλειστό. Παίρνεις την αδερφή της άλλες τόσες, επίσης. Αναγκάζεσαι να πάρεις στο σπίτι και το σηκώνει ο πατέρας της νευριασμένος. «Έφυγε πριν από μισή ώρα, εσύ ποιος είσαι;». Σε σώζει η Μαρία η οποία εμφανίζεται μπροστά σου ως άγγελος εξ ουρανού την κατάλληλη ώρα.

Ανοίγει το check in και τώρα μπορείς να χαλαρώσεις κάπως. Αφού πήραν τις βαλίτσες δεν μπορούν να φύγουν χωρίς εσένα. Έλεγχος διαβατηρίων, βόλτες στα duty free και η ώρα περνάει αργά και βασανιστικά.

Επιτέλους, τώρα είσαι μέσα στο αεροπλάνο και ακούς αυτό το ηδονικό «κλικ» που κάνει η ζώνη που σε ασφαλίζει στην θεσούλα σου. Τώρα το άγχος έχει φύγει, χαμογελάς και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το ταξίδι.