Οι ωραίες Τρίτες

Κάθε Τρίτη τα τελευταία 4 χρόνια πηγαίνω στο Ωδείο μου στο Κουκάκι και μαθαίνω να παίζω κρουστά. Θεωρητικά θα μπορούσα να έχω τελειώσει τώρα αλλά τελειώνει ποτέ η μουσική;

Κατά καιρούς έχω σκεφτεί να σταματήσω για διάφορους λόγους και αφορμές: έλλειψη χρόνου, χρημάτων, τραυματισμούς, βάλε και το γεγονός ότι άρχισα σχετικά αργά και πάντα είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου η σκέψη «και που θα πάει αυτή η ιστορία, αφιερώνω χρόνο στο να μελετάω και που θα με βγάλει; Αφού δεν θα μπορέσω ποτέ να το κάνω επαγγελματικά.»

Κάθε φορά που με πιάνει επανέρχομαι μετά από λίγο καιρό, γιατί απλά δεν μου είναι εύκολο να σταματήσω. Δεν έχει πλάκα χωρίς αυτό. Τα τελευταία 4 χρόνια ο κόσμος είναι διαφορετικός λόγω της μουσικής. Η καμπάνα της εκκλησίας απέναντι από το σπίτι μου παίζει τρίηχα τετάρτων, το τραίνο στο μετρό παίζει σχήματα δεκάτων έκτων, η κοπέλα που περπατάει μπροστά μου στον δρόμο με τα ψηλοτάκουνα μου προσφέρει ένα χαλί από όγδοα για να αυτοσχεδιάσω ρυθμούς μες το μυαλό μου και το γραφείο μου στην δουλειά έχει βαθύ ντούμ και πολύ δυνατό σλαπ (πράγμα που δεν ενθουσιάζει καθόλου μα καθόλου τους συναδέλφους μου).

Δεν ξέρω αν θα με βγάλει κάπου αυτή η ιστορία. Να σου πω, δεν με νοιάζει τόσο πολύ τελικά το αν θα με βγάλει κάπου. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που συνυπάρχω με άλλους μουσικούς, είτε μπροστά από κοινό είτε σε πρόβες δεν έχει σημασία, που συμβαίνει κάτι μαγικό. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά όταν συμβαίνει είναι τόσο ωραίο συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λέξεις, τόσο ωραίο είναι. Η αιτία που δυσκολεύομαι να αφήσω την μουσική είναι αυτές οι στιγμές, να ναι καλά οι ωραίες Τρίτες που μου ανοίγουν τις πόρτες σ’ αυτές.