No Direction Home

Ξαναείδα τις προάλλες το πολύ καλό ντοκιμαντέρ του Σκορτζέζε για τον Μπόμπ Ντύλαν και μου έχει καρφωθεί μια φράση από την ταινία που σήμερα έχει μάλλον χάσει το νόημά της. Την λέει ένας ζωγράφος που μιλάει για τον Ντύλαν, δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά του, κάνει ένα μικρό πέρασμα στην ταινία.

Λέει πως εκείνη την εποχή στο καλλιτεχνικό χώρο δεν κρινόσουν από το πόσο πουλούσες. Το χρήμα δεν είχε τέτοιου είδους αξία. Αυτό που είχε σημασία, αυτό που σε χαρακτήριζε, ήταν το αν είχες κάτι να πεις. Έλεγες στους φίλους σου, «πάμε να ακούσουμε τον τάδε;» και σου απαντούσαν «έχει κάτι να πει;»

Στο προηγούμενο τεύχος της Lifo ο συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης λέει πως μόλις καταρρίφθηκαν οι ιδεολογίες (που είχαν τα στραβά τους αλλά είχαν και τα καλά τους τελικά), το κενό που δημιουργήθηκε το κάλυψε το χρήμα (εκείνος το λέει καλύτερα από μένα). Έτσι φύγαμε από το «έχει κάτι να πει;» και φτάσαμε στο «μπορεί να μην εξαφανίσει την Ακρόπολη αλλά θα εξαφανίσει σίγουρα τα εισιτήρια».

Ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν και θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα θέλουν να ακούσουν, όπως και θα υπάρχουν πάντα φελλοί που θα επιπλέουν ανάμεσα τους. Απλά στην εποχή μας οι φελλοί είναι πολυπληθέστεροι. Αυτό ειν’ όλο.

Διαβάστε οπωσδήποτε:

Με νοοτροπία νεόπλουτου από την Καθημερινή.