Της Νύχτας τα καμώματα...

Παρασκευή προς Σάββατο ξημερώματα οι δύο καλύτεροι μου φίλοι είχαν βγει για ένα ποτό στου Ψυρρή. Περνούσανε καλά και η κουβέντα πήγε σε μένα. Συνειδητοποίησαν πως είχαμε πολύ καιρό να τα πούμε οι τρεις μας και πως με είχαν πεθυμήσει. Αποφάσισαν λοιπόν να μου κάνουν μια επίσκεψη. Περάσανε από το γνωστό μαγαζάκι που έχει η περιοχή που τέτοια ώρα ξεφουρνίζει λαχταριστά κουλούρια, σταφιδόψωμα και λουκουμάδες και επειδή ξέρουν πόσο κοιλιόδουλος είμαι μου πήραν ένα λουκουμά.

Μέχρι να φτάσουν στο σπίτι μου στο Μετς είχε πάει δυόμισι η ώρα και τα φώτα ήταν όλα κλειστά. Χτύπησαν το κουδούνι αλλά δεν απάντησα. Με πήρανε τηλέφωνο αλλά το είχα κλειστό. Επειδή το διαμέρισμά μου είναι στο ισόγειο αποφάσισαν να μου χτυπήσουν στο τζάμι αλλά είχα τα ρολά κατεβασμένα. Άρχισαν λοιπόν να μου χτυπάνε τα ρολά. Επειδή είχαν πολύ κέφι που θα ξαναβρισκόμασταν άρχισαν να κάνουν πλάκα και να μου φωνάζουν να τους ανοίξω και γελούσαν. Σε κάποια φάση είδαν να ανάβει φως αλλά με απορία είδαν πως έκλεισε αμέσως. Περίμεναν λίγο να τους ανοίξω και μετά συνέχισαν να μου χτυπάνε και να γελάνε που θα βλέπανε τη φάτσα μου αγουροξυπνημένη, αλλά τίποτα.

Βαρέθηκαν να περιμένουν και πήγανε σε μια πλατεΐτσα που έχει κοντά στο σπίτι μου και κάτσανε σε ένα παγκάκι να φάνε τους λουκουμάδες τους. Γελάγανε με την όλη φάση και αποφάσισαν να μου γράψουν ένα αστείο σημείωμα για να το βρω το πρωί. Το ρολό στο τζάμι της κουζίνας είναι πάντα ανοιχτό επειδή είναι χαλασμένο και το παράθυρο είναι από αυτά με τα πολλά οριζόντια τζαμάκια από τα οποία λόγω παλαιότητας έχουν κενά μεταξύ τους. Την ώρα που χώνανε το σημείωμα ανάμεσα στα τζαμάκια και χασκογελούσαν εμφανίστηκε ξαφνικά η φάτσα μου μπροστά τους μέσα από τα σκοτάδια και ξεστόμισε «πάτε καλά;!!! Τι κάνετε τέτοια ώρα;!!! Πηγαίνετε στα σπίτια σας!!! Αϊ στο διάολο βραδιάτικα!!!!» και εξαφανίστηκε.

Οι φίλοι μου παγώσανε και σταμάτησαν να γελάνε. Φύγανε και στο δρόμο συμφώνησαν πως δεν περίμεναν τέτοια αντίδραση από μένα. Ίσως δεν κατάλαβα ποιοι ήταν. Μπα σίγουρα κατάλαβα και δεν ήταν τρόπος αυτός. Και γύρισαν σπίτια τους με άσχημη διάθεση.

Παρασκευή προς Σάββατο ξημερώματα ξύπνησα από βαθύ ύπνο από έναν δυνατό θόρυβο στα ρολά. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Στην αρχή νόμιζα ότι γινότανε σεισμός, μετά άκουσα φωνές και περισσότερα χτυπήματα. Άνοιξα το φως. Χθες μου είπαν πως έγινε μια διάρρηξη στην γειτονιά και αμέσως στο μυαλό μου πήγε το κακό. Σκέφτηκα πως ήρθε η σειρά μου και έκλεισα αμέσως το φως. Άκουσα πάλι φωνές και αναγνώρισα τις φωνές των φίλων μου. Ο αρχικός τρόμος έγινε ανακούφιση και μετά εκνευρισμός. Κοίταξα το ρολόι μου. «Μα τι θέλουν τέτοια ώρα; Μάλλον τα χουν πιει και ποιος τους κάνει καλά τώρα. Αν δεν τους απαντήσω θα καταλάβουν πως κοιμάμαι και θα φύγουν.» Άκουσα τις φωνές τους να απομακρύνονται και ηρέμησα.

Άρχισε να με παίρνει σιγά-σιγά ο ύπνος όταν άκουσα πάλι έναν θόρυβο σαν να ανοίγει το τζαμάκι της κουζίνας και πνιχτά γέλια. Με πλημμύρησε η οργή. Δεν σκεφτόμουν, το μόνο που καταλάβαινα ήταν η παραβίαση του χώρου μου. Έτρεξα στην κουζίνα και φώναξα «πάτε καλά;!!! Τι κάνετε τέτοια ώρα;!!! Πηγαίνετε στα σπίτια σας!!! Αϊ στο διάολο βραδιάτικα!!!!».

Γύρισα στο κρεβάτι μου αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Διάβασα λίγο από το βιβλίο μου αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ έτρεμα από τα νεύρα. «Μα πως μπόρεσαν να το κάνουν αυτό;» σκεφτόμουν. «τι μαλακία πλάκα ήταν αυτή; Να με κάνουν να χεστώ πάνω μου». Σηκώθηκα ήπια μερικές ρακές και κάπνισα όλο το πακέτο που είχε ξεχάσει η κοπέλα μου στο σπίτι (υποτίθεται πως το έχω κόψει). Με πήρε ο ύπνος κατά τις πέντε το πρωί.

Τρεις ώρες αργότερα ξύπνησα πάλι βίαια με την στριγκλιά ενός τρυπανιού μέσα στο κεφάλι μου. Ένα συνεργείο της ΔΕΗ έβαζε ένα καινούριο ρολόι στον τοίχο δίπλα στ’ αυτί μου. Σηκώθηκα βρίζοντας και μετά γίνανε όλα σκατά. Με τα νεύρα μου τσιτωμένα πήρα τηλέφωνο τους φίλους μου για εξηγήσεις και αντί για την συγνώμη τους, που την θεωρούσα δεδομένη, έλαβα παγωμάρα και σαρκασμό. Και τώρα κυριαρχούν οι εγωισμοί. Κανείς μας δεν κάνει πίσω γιατί όλοι από την πλευρά μας έχουμε δίκιο. Και τώρα μας τρώει όλους ένα παράπονο και μια συγνώμη.

Σήμερα το πρωί που έχω χορτάσει ύπνο και τα βλέπω όλα καθαρά δεν ανησυχώ. Οι αληθινοί φίλοι δεν μένουν τσακωμένοι για πολύ καιρό για τέτοιες μαλακίες. Με τον καιρό οι εγωισμοί κοπάζουν και τα βρίσκουν. Στο μέλλον που θα πίνουμε ρακόμελα κάπου ζεστά και θα κοιτάζουμε πίσω σ’ αυτό το ανόητο συμβάν και θα γελάμε σαν τα βλαμμένα. Όπως κάναμε πάντα.

Στους φίλους μου