Η μοίρα της Σκυλούς…

…είναι η Εθνική. Μπορεί χθες να τραγουδούσε στα καλύτερα τα μαγαζιά και να έπαιρνε εκατομμύρια, αλλά αργά ή γρήγορα θα κατέληγε εδώ. Σε κάποια τρύπα, τρίτο όνομα στην μαρκίζα, μια άσχημη φωτογραφία σε ένα ξεθωριασμένο πόστερ με κακό μακιγιάζ, άσχημο ντύσιμο, πίσω από τον χοντρό με το κλαρίνο και το λαμέ κουστουμάκι.

Η Σκυλού, που αυτοαποκαλείται «καλλιτέχνης», διηγείται κάθε βράδυ στα καμαρίνια τα περασμένα της μεγαλεία. Πως πηγαίνανε με την τάδε γνωστή φίρμα για ψώνια στο Λονδίνο κάθε χρόνο τέτοια εποχή και τις ανωμαλίες που την ανάγκαζε να κάνει στο κρεβάτι ο δείνα πασίγνωστος μεγαλοεπιχειρηματίας που την πήγαινε με το γιοτ του στην Μύκονο κάθε καλοκαίρι. Τους λέει κακιούλες για τα κουσούρια του γνωστού σουξεδοσυνθέτη που της χάρισε τα μεγαλύτερα της σουξέ και μετά την γείωσε όταν άρχισε να παίρνει κιλά. «Άλλα από αύριο ξεκινάω δίαιτα και μέχρι το καλοκαίρι θα είμαι πάλι πρώτη φίρμα και δεν θα ξανά πατήσω σ’ αυτό το κωλομάγαζο.»

Κάθε βράδυ μόλις κατεβαίνει από την πίστα παραπονιέται στον ηχολήπτη πως «πάλι είναι βραχνιασμένο το μικρόφωνο!». Επιστρέφει στο καμαρίνι της, βγάζει το μεϊκαπ της και αναστενάζει, όπως τόσες και τόσοι άλλοι «καλλιτέχνες» φελλοί, που κάποτε ήταν κάποιοι και τώρα γαβγίζουν σ’ ένα μαγαζί κάπου στην Εθνική οδό.

Κότα

Η σκηνή: Ένα κοτόπουλο διασχίζει ένα δρόμο.

Ερώτηση: Γιατί το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο;

Απαντήσεις:

ΠΛΑΤΩΝΑΣ:
Για το καλό του. Στην άλλη πλευρά βρίσκεται η αλήθεια.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ:
Είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει τους δρόμους.

ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ:
Κι όμως, τον διέσχισε...

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ:
Για να πάει στην απέναντι πλευρά.

ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ:
Ο Σκοπός, να περάσει το κοτόπουλο το δρόμο, αγιάζει τα Μέσα, όποια κι αν είναι αυτά.

ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΑΡΞ:
Ηταν ιστορικά αναπόφευκτο.

ΔΑΡΒΙΝΟΣ:
Τα κοτόπουλα, στο πέρασμα των αιώνων, επιλέχτηκαν από τη φύση με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους.

ΦΡΟΫΝΤ:
Το γεγονός ότι ασχολείστε με το εάν το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο αποδεικνύει ότι διακατέχεστε από σύνδρομα ανασφάλειας και ότι η σεξουαλικότητά σας είναι αφόρητα καταπιεσμένη.

ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ:
Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του.

ΓΙΟΥΡΙ ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ:
Για να πάει εκεί που κανένα άλλο κοτόπουλο δεν είχε πάει πριν.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ:
Το κοτόπουλο δε διέσχισε όλο το δρόμο, αλλά μετά τις εκλογές η κυβέρνηση μας θα κάνει ότι είναι μπορετό για να ολοκληρωθεί η διάσχιση.

ΜΠΙΛ ΚΛΙΝΤΟΝ:
ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ στο Σύνταγμα και στις Αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών ότι δεν είχα καμία σχέση με το κοτόπουλο αυτό.

ΜΠΙΛ ΓΚΕΪΤΣ:
Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλουμε ότι μόλις κυκλοφόρησε το νέο "ΤΣΙΚΕΝ Office 2002", που δε διασχίζει μόνο το δρόμο, αλλά εκκολάπτει, αρχειοθετεί, σχεδιάζει κλπ.

Πρέκας: Αξιοσέβαστο κοτόπουλο, χαίρομαι που η ΕΛΛΗΝΙΚΗ σου παιδεία σου επιτρέπει να περνάς τον δρόμο με το ήθος και το κάλλος των αρχαίων μας προγόνων... Είναι ντροπή και διασυρμός να χαρακτηρίζετε την ΕπανάστασηΧούντα και το κοτόπουλο το ξέρει.

Καρατζαφέρης: Μόνο εγώ εδώ στο ΤΗΛΕΑΣΤΥ τόλμησα να πώ και να αποκαλύψω ότι το κοτόπουλο προήλθε από ισραηλίτικο αυγό... το έφερε η Δαμανάκη που μου φώναζε στη Βουλή: Και εγώ εβραία είμαι!, το Πιάσατε το υπονοούμενο εεεεεεε; Έχω έξυπνους θεατές εγώ εεεεεε;

Αβραμόπουλος: Σου χτυπώ φιλικά την πλάτη φίλη κότα και σου υπόσχομαι πώς μαζί με μένα και τη φίλη Ελίζα, της οποίας χτυπώ φιλικά τον κώλ... θα οραματιστούμε ένα δρόμο χωρίς αδιέξοδα , ένα δρόμο απαλλαγμένο από το δικομματισμό.

Ζουράρις: Ω υπερφίαλην κότα, ω πουλοκλαίουσα περιπεσούσα στις υποανθρωπιστικοαναλυτικές σου διακυμάνσεις πώς θα διασχίσεις το σπαρμένο με οιοφαινάκες υποσχέσεις δρόμο ώ κνόδαλο;

Μικρουτσικος: Και η κότα καθώς περνούσε το δρόμο έβλεπε τους μικρούς ήρωες της καθημερινότητας μας. Γιατί μόνο εμείς στο ββ παρακολουθούμε με 456 κάμερες τον τρόπο που περνάς το δρόμο. Έτσι δεν είναι; Κλαπ κλαπ, "έτσι, έτσι"

ENAΣ ΑΛΒΑΝΟΣ:
Piasto prin perasi apentanti

ΕΝΑΣ ΙΝΔΟΣ:
Emeis exome ageladia pou kanoun to idio!

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ NASA:
Steilame prota ena kotopoulo gia na meletisoume tis sinthikes prin steiloume kapoion anthropo!

Μου το στείλανε με mail. Πολύ δουλειά αυτές τις μέρες, πολύ δουλειά.

Ταλέντο

“Ταλέντο είναι να μετατρέπεις τα λάθη σου σε πλεονεκτήματα, να επιμένεις παρά τα πιθανά εμπόδια και να προχωράς παρά τα πισωγυρίσματα.” Τάδε έφη Τζόν Μάιατ «ο πιο διάσημος πλαστογράφος έργων τέχνης της εποχής μας» σε συνέντευξή του στην Καθημερινή. Δεν ξέρω κατά πόσο συμφωνώ.

Κατα την γνώμη μου, αυτό που περιγράφει είναι αυτό που πρέπει να παντρέψεις με το ταλέντο για να πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το ταλέντο είναι η προδιάθεση, η έφεση, η κλίση προς κάτι. Ένας άνθρωπος που έχει κλίση προς την ζωγραφική, για να γίνει ζωγράφος πρέπει να δουλέψει σκληρά να επιμένει και να προχωράει παρά τα πισωγυρίσματα. Αλλά αν δεν έχει ταλέντο, δεν πα να ζωγραφίζει 24 ώρες την μέρα, απλά θα φτιάχνει ωραίες μουτζούρες σ’ ένα καμβά.

Αυτό που περιγράφει ο Τζόν Μάιατ είναι βέβαια πολύ σημαντικό. Είναι το 90% της δημιουργικής διαδικασίας. Αλλά αυτό που διαχωρίζει έναν ζωγράφο από έναν άλλο που κάθεται στον διπλανό καμβά και δουλεύει εξίσου σκληρά είναι αυτό το 10%, που αν το έχει κανείς είναι ευλογία.

Είπα να πω κι εγώ την άποψή μου.

The unreachable

Ώ ναι, όλες οι ιδιωτικές εταιρίες έχουν τουλάχιστον έναν τέτοιον. Για να μην μιλήσουμε για το δημόσιο…

Παράλογo;

Προσπαθώ, όχι πολύ φανατικά είναι αλήθεια, εδώ και κάποια χρόνια να φύγω από την παρούσα μου δουλειά, αλλά δυσκολεύομαι. Όπως έλεγα στο Μαράκι χθες ενώ καταβροχθίζαμε δύο λαχταριστές κρέπες, μια αλμυρή και μια γλυκιά (δύσκολο να κάνεις σοβαρή συζήτηση έτσι), τελικά αν είχα ακολουθήσει τεχνικό επάγγελμα μάλλον θα είχα περισσότερες επιλογές. Ας μην παραπονιέμαι όμως γιατί αφενός έχω δουλειά και αφετέρου έχω ακόμα επιλογές. Αλλά αν δεν κουνηθώ από την βολή μου δεν θα τις έχω για πολύ ακόμα. Εν πάση περιπτώσει αυτό είναι άλλη μεγάλη κουβέντα.

Τις προάλλες λοιπόν, πήγα σε ένα ραντεβού σε μικρή εταιρία που δραστηριοποιείται στον χώρο του διαδικτύου. Στην εν λόγω εταιρία δουλεύει μια γνωστή μου η οποία μου ανέφερε ότι έψαχναν για κόσμο και έστειλα βιογραφικό. Με πήραν τηλέφωνο και πήγα. Έχοντας ρίξει μια ματιά στο site τους ήμουν σίγουρος ότι αυτό ήταν. Την Δευτέρα (γιατί η συνέντευξη έγινε Παρασκευή) θα πήγαινα στο αφεντικό μου και θα του έλεγα επιδεικτικά «παραιτούμαι, χάρηκα πολύ για την συνεργασία, γεια σας!». Ποιος δεν θέλει να το πει αυτό στο αφεντικό του; (ίσως οι λίγοι τυχεροί που γουστάρουν την δουλειά που κάνουν).

Έφτασα λοιπόν στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας στο Μαρούσι σε ένα διαμέρισμα όπου δουλεύανε στα γραφεία τους πυρετωδώς τρία άτομα. Μου πήρε συνέντευξη ένας πολύ συμπαθής τύπος ο οποίος ήταν και το αφεντικό της εταιρίας. Με ρώτησε χαμογελαστά αν γνωρίζω άπταιστα web marketing, προγραμματισμό, software development και γραφιστική. Ήθελα να του απαντήσω πως περιέγραφε τέσσερα διαφορετικά πόστα και πως αν τα γνώριζα όλα αυτά άπταιστα δεν θα ήμουν εδώ, θα είχα ανοίξει δικιά μου εταιρία ή θα δούλευα από το σπίτι μου. Περιορίστηκα στο να πω ότι γνωρίζω λίγο απ’ όλα (και σε μερικές περιπτώσεις ελάχιστα).

Αν και δεν πληρούσα ακριβώς τις προϋποθέσεις αποφάσισε ο άνθρωπος να μου δώσει μια ευκαιρία να τα μάθω όλα άπταιστα σε ένα χρόνο με μισθό σαφώς χαμηλότερο από όσα παίρνω στην παρούσα μου δουλειά. Μετά, αν τα κατάφερνα και αν η εταιρία πήγαινε καλά πιθανώς να έφτανα τον μισθό που έχω τώρα. Είπαμε να το σκεφτούμε καλύτερα αμφότεροι και όταν με πήρε τηλέφωνο την Δευτέρα στις 10 το βράδυ από το γραφείο και του απάντησα ότι δεν με ενδιαφέρει, άκουσα την έκπληξη στην φωνή του. Γιατί πετούσα τέτοια ευκαιρία;

Έλα ντε.

Ταξίδι!

Να ξυπνάς νωρίς το πρωί με έναν κόμπο στο στομάχι και να πετάγεσαι αμέσως από το κρεβάτι χωρίς μουρμούρες, «ποιος πάει στην δουλειά» και «πέντε λεπτάκια ακόμα». Έχεις ετοιμάσει τις βαλίτσες από το προηγούμενο βράδυ, ντύνεσαι και φεύγεις. Στο δρόμο το μόνο που σκέφτεσαι είναι αν θα προλάβεις το αεροπλάνο, κι ας έχεις ξεκινήσει 5 ώρες νωρίτερα. Κοιτάς συνέχεια το ρολόϊ σου και παρακαλάς να μην πιάσει κίνηση. Στις πέντε τα ξημερώματα η Αττική Οδός είναι άδεια σαν αλάνα, και ο ταξιτζής τρέχει σαν οδηγός της Φόρμουλα 1 που του έχουν βάλει νέφτι, αλλά «ποτέ δεν ξέρεις» σκέφτεσαι αγχωμένος.

Φτάνεις επιτέλους στο Ελ. Βελ. και τρέχεις στο check in. Είναι κλειστό. Η ουρά απαρτίζεται από μια οικογένεια αγουροξυπνημένων άγγλων τουριστών και ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ελλήνων που τρώει βαριεστημένα κεφτεδάκια από τ’ αλουμινόχαρτο. Περιμένεις κι εσύ μαζί τους, τσεκάρεις για πολλοστή φορά αν έχεις μαζί σου το διαβατήριο και τα εισιτήρια και αρχίζει να σε απασχολεί σοβαρά το επόμενο μεγάλο πρόβλημα «που είναι η Μαρία τόση ώρα; Γιατί δεν έχει φτάσει ακόμα;»

Την παίρνεις τηλέφωνο καμιά εκατοστή φορές αλλά το έχει κλειστό. Παίρνεις την αδερφή της άλλες τόσες, επίσης. Αναγκάζεσαι να πάρεις στο σπίτι και το σηκώνει ο πατέρας της νευριασμένος. «Έφυγε πριν από μισή ώρα, εσύ ποιος είσαι;». Σε σώζει η Μαρία η οποία εμφανίζεται μπροστά σου ως άγγελος εξ ουρανού την κατάλληλη ώρα.

Ανοίγει το check in και τώρα μπορείς να χαλαρώσεις κάπως. Αφού πήραν τις βαλίτσες δεν μπορούν να φύγουν χωρίς εσένα. Έλεγχος διαβατηρίων, βόλτες στα duty free και η ώρα περνάει αργά και βασανιστικά.

Επιτέλους, τώρα είσαι μέσα στο αεροπλάνο και ακούς αυτό το ηδονικό «κλικ» που κάνει η ζώνη που σε ασφαλίζει στην θεσούλα σου. Τώρα το άγχος έχει φύγει, χαμογελάς και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το ταξίδι.

Γαβ!

Δεν είναι ο θείος μου ο Θανάσης στην φωτό, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε να είναι γιατί και αυτός την ίδια δουλειά κάνει. Κοινώς Ντόγκι-σίτινγκ. Πήγαινε ο άνθρωπος στο πάρκο με την Λίβια (θηλυκό Μπορζόϊ με τάσεις θεατρικών τραυματισμών) και άραζε με τους άλλους σκυλοβοσκούς και πιάνανε κουβεντούλα επιβλέποντας το ποίμνιο τους.

Κουβέντα στην κουβέντα συνειδητοποίησε (καθότι έξυπνος άνθρωπος) ότι υπήρχε μεγάλη ανάγκη για Ντόγκι-Σιτερς στο ντόγκι μάρκετ. Το μόνιμο μεγάλο άγχος των σκυλοβοσκών ήταν το «μήπως μπορεί να μου προσέχει κάποιος την Μίτσι μου το σαββατοκύριακο γιατί έχω να πάω στο;…Μίτσι! Φύγε από κει! Άστο κάτω αυτό! Μίτσι είπα!».

Και ξάφνου εμφανίστηκε ως από μηχανής θεός ο Θείος μου ο Θανάσης. Είχε χρόνο, είχε σπίτι δικό του, είχε γίνει γνωστός για το φιλοζωϊκό του ήθος στους κύκλους των σκυλοβοσκών, όλα ήταν έτοιμα. Και ξεκίνησε να δέχεται «πελάτες». Τώρα δεν προλαβαίνει να βγάζει σκύλους βόλτες. Όταν πηγαίνω σπίτι του και χτυπάω το κουδούνι ακούγονται μίνιμουμ 5 διαφορετικά γαυγίσματα και με το που ανοίγει η πόρτα εφορμούν από παντού αεικίνητες υγρές μύτες, μυτερές πατούσες, και λαχανιάζουσες γλώσσες που με καθηλώνουν και με επεξεργάζονται εξονυχιστικά μέχρι να τους δώσει κάποιος (βλ Θείος Θανάσης) μπισκοτάκι για να με αφήσουν επιτέλους ήσυχο.

Μπορεί να ακούγεται εύκολη δουλειά, αλλά είναι κουραστική, ειδικά αν την κάνεις σωστά και δυστυχώς (για τον ίδιο) ο Θείος μου ο Θανάσης είναι τελειομανής εκ φύσεως. Από τις 7 το πρωί κάνει βόλτες στα πάρκα με τα σκυλιά και όταν είναι σπίτι παίζει μαζί τους με τις ώρες. Αυτά δε, κάνουν σαν τρελά όταν τον βλέπουν. Μέχρι που μερικά αφεντικά ζηλεύουν κιόλας. «Γιατί η Μήτσι μου σε ακούει κι εμένα με αγνοεί; Τι στο καλό, μάγια της έχεις κάνει Θανάση μου;» και δίπλα η Μήτσι να χοροπηδάει γύρω από τον Θείο μου τον Θανάση και να του γλύφει τα χέρια.

Την τελευταία φορά που του μίλησα ο Θείος μου ο Θανάσης σκεφτόταν να κάνει ένα διάλειμμα γιατί τον κούρασε η επαγγελματική σκυλοβοσκή. Εγώ πιστεύω ότι δύσκολα θα το αφήσει γιατί κατά βάθος του αρέσει το Ντόκι-Σίτινγκ κι ας παραπονιέται.

Ραδιόφωνο το πρωί

Αχ μας έκανες ζημιά κύριε Καβαθά με τις αλχημείες σου στον Εν Λευκώ 87,7. Άκουγα κάθε πρωί τον Κωσταντίνο Τζούμα, από τις λίγες αληθινές προσωπικότητες στο ραδιόφωνο, και φτιαχνόταν η μέρα μου.

Ο κύριος Τζούμας είναι από τους λίγους ραδιοφωνικούς παραγωγούς που δεν είναι προσποιητός, είναι ανθρώπινος. Δεν είναι χαμογελαστό ρομποτάκι. Κάνε ένα ραδιοφωνικό ζάπιγνκ το πρωί και το 90% των φωνών που ακούς είναι εκνευριστικά και προσποιητά χαρούμενες.

Ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά για κάπου εκεί θα το πάει ο νέος Εν Λευκώ. Τον τελευταίο καιρό με είχε κερδίσει πολύ αυτός ο σταθμός. Είχε πάρα πολύ καλούς παραγωγούς πέραν του Τζούμα. Κάνανε πραγματικά μαθήματα ραδιοφώνου. Ελπίζω να μην τους πάρει όλους η μπάλα.

Παλαιότερα άκουγα Κόσμος 93,6 το πρωί. Είναι από την αρχή της λειτουργίας του ο αγαπημένος μου σταθμός, αλλά έχει ένα μεγάλο κακό, η πρωινή ζώνη του δεν αντέχεται με τίποτα. Τουλάχιστον το δικό μου στομάχι δεν τον αντέχει. Δεν αντέχει να ακούει άσχημες ειδήσεις με χαρούμενη φωνή. Πες μου ότι θέλεις, πες μου για νεκρούς στο Ιράκ, για παιδάκια που βιάζονται στα σχολεία, για έρευνες που λένε ότι θα ζήσω 10 χρόνια λιγότερο λόγω κακής διατροφής, αλλά πες το με το ανάλογο ύφος. Μην τα λες όλα χαμογελαστά με τσαχπινιά λες και κοιμήθηκες με κρεμάστρα στο στόμα. Αυτή η εμμονή με την «μαυρίλα με χαμόγελο» με κάνει να αλλάζω αμέσως σταθμό βρίζοντας. Κρίμα γιατί όλο το υπόλοιπο πρόγραμμα είναι πολύ καλό.

Υπάρχουν πραγματικά καλοί και ποιοτικοί σταθμοί στην Ελλάδα, αλλά ζούνε με μεγάλη δυσκολία. Οι αληθινά κακοί σταθμοί είναι πολλοί περισσότεροι και έχουν τρελές ακροαματικότητες. Με φοβίζει πολύ αυτό.

Μακάρι να είχα την οικονομική δυνατότητα να στήσω έναν σταθμό χωρίς να σκέφτομαι τα κέρδη. Να έβγαζε αρκετά ώστε να συντηρείται μόνος του και να αμείβονται πλουσιοπάροχα οι παραγωγοί του. Η μόνη τους έγνοια θα ήταν πως θα διαπαιδαγωγούσαν και θα ψυχαγωγούσαν καλύτερα τον ακροατή. Ούφ!

Διαβάστε ένα πολύ ωραίο σχετικό post απο το Doncat του Νίκου Δήμου

Ρεκόρ

Πατήστε στην Φωτογραφία για να διαβάσετε περισσότερα

Φαντάσου θόρυβο που θα κάνανε! Τ’ ακούτε γείτονες; Να είσαστε ευχαριστημένοι που είμαι μόνο ένας ;-)