Η μοίρα της Σκυλούς…

…είναι η Εθνική. Μπορεί χθες να τραγουδούσε στα καλύτερα τα μαγαζιά και να έπαιρνε εκατομμύρια, αλλά αργά ή γρήγορα θα κατέληγε εδώ. Σε κάποια τρύπα, τρίτο όνομα στην μαρκίζα, μια άσχημη φωτογραφία σε ένα ξεθωριασμένο πόστερ με κακό μακιγιάζ, άσχημο ντύσιμο, πίσω από τον χοντρό με το κλαρίνο και το λαμέ κουστουμάκι.

Η Σκυλού, που αυτοαποκαλείται «καλλιτέχνης», διηγείται κάθε βράδυ στα καμαρίνια τα περασμένα της μεγαλεία. Πως πηγαίνανε με την τάδε γνωστή φίρμα για ψώνια στο Λονδίνο κάθε χρόνο τέτοια εποχή και τις ανωμαλίες που την ανάγκαζε να κάνει στο κρεβάτι ο δείνα πασίγνωστος μεγαλοεπιχειρηματίας που την πήγαινε με το γιοτ του στην Μύκονο κάθε καλοκαίρι. Τους λέει κακιούλες για τα κουσούρια του γνωστού σουξεδοσυνθέτη που της χάρισε τα μεγαλύτερα της σουξέ και μετά την γείωσε όταν άρχισε να παίρνει κιλά. «Άλλα από αύριο ξεκινάω δίαιτα και μέχρι το καλοκαίρι θα είμαι πάλι πρώτη φίρμα και δεν θα ξανά πατήσω σ’ αυτό το κωλομάγαζο.»

Κάθε βράδυ μόλις κατεβαίνει από την πίστα παραπονιέται στον ηχολήπτη πως «πάλι είναι βραχνιασμένο το μικρόφωνο!». Επιστρέφει στο καμαρίνι της, βγάζει το μεϊκαπ της και αναστενάζει, όπως τόσες και τόσοι άλλοι «καλλιτέχνες» φελλοί, που κάποτε ήταν κάποιοι και τώρα γαβγίζουν σ’ ένα μαγαζί κάπου στην Εθνική οδό.