Χωρίς φωνή

Ο Ρασίντ ζει στην Ελλάδα 12 χρόνια. Κατοικεί με την οικογένεια του σε ένα διαμέρισμα στον Κολωνό. Πριν από 6 χρόνια κατάφερε με πολύ κόπο να ανοίξει ένα συνοικιακό μίνι μάρκετ στο οποίο πουλάει τρόφιμα από την χώρα καταγωγής του.

Κάθε χρόνο καταβάλει φόρους, έμμεσους και άμεσους, δίνει τις εισφορές του στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, παρακολουθεί τα κοινά από τα ΜΜΕ και προσπαθεί να είναι ένα ενεργό μέλος του κοινωνικού συνόλου.

Έμαθε γρήγορα Ελληνικά για να προσαρμοστεί στην καινούρια του χώρα. Τα παιδιά του, που πηγαίνουν σε Ελληνικό σχολείο, δεν γνωρίζουν άλλη γλώσσα εκτός από την δικιά μας και όταν η γυναίκα του ξεχνιέται και της ξεφεύγει καμια φράση στην μητρική της γλώσσα εκείνος την μαλώνει: «Στα ελληνικά… ζούμε στην Ελλάδα τώρα».

Ένας φίλος του, ο Μωχάμεντ, δεν υπήρξε τόσο τυχερός. Τα πράγματα δεν του έχουν έρθει όπως τα περίμενε. Δουλεύει ανασφάλιστος σε ό,τι δουλειά βρει: οικοδομή, πλυντήρια αυτοκινήτων, αγροτικές δουλειές, μέχρι και στα φανάρια έχει δουλέψει.

Στην χώρα απ’ την οποία κατάγεται είχε σπουδάσει μηχανικός, αλλά εδώ δεν του δίνει κανείς μια ευκαιρία για να ορθοποδήσει. Ζει στοιβαγμένος με άλλους 5 ομοεθνείς του σε ένα δωμάτιο κάπου στο κέντρο της Αθήνας.

Και οι δύο τους παρακολουθούν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα με ανάμικτα συναισθήματα απάθειας και πικρίας. Ο τόπος στον οποίο, καλώς ή κακώς, επέλεξαν να ζουν τους αντιμετωπίζει με αυξανόμενη καχυποψία και έχθρα ως σκλάβους μετέωρους που πρέπει να αρνηθούν το παρελθόν τους και την κουλτούρα τους και να αφομοιωθούν ή – ακόμη καλύτερα - να φύγουν.

Δύο σκουρόχρωμα φαντάσματα ανάμεσα μας που μας ξυπνούν τον φόβο του «άλλου». Ως άϋλες παρουσίες και όχι ενεργοί πολίτες, είναι αναγκασμένοι απλά να επιβιώνουν, χωρίς αντιπροσώπευση, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ψήφο, χωρίς φωνή.

Τα πρόσωπα είναι φανταστικά, οι καταστάσεις πέρα για πέρα αληθινές.