Ξυρισμένο μπαλάκι

Έχεις ξυρίσει ποτέ μπαλάκι του τένις; Μιλάμε να το ξυρίσεις κανονικά με αφρό ξυρίσματος και ξυραφάκι μιας χρήσεως. Βέβαια, με ένα ξυραφάκι δεν γίνεται η δουλειά, θες παραπάνω…αν θες, δηλαδή, να το κάνεις γλόμπο σαν τον Κότζακ. Αν είσαι νορμάλ άνθρωπος, δεν θα το έχεις κάνει. Εγώ όμως το έκανα. Χα χα.

Είναι μια από τις πολλές μαλακίες που έκανα όταν ήμουν μικρός και συγκεκριμένα στο γυμνάσιο. Δεν ξέρω γιατί. Ήταν στα πλαίσια μιας «δημιουργικής» (σε πολλά εισαγωγικά) φάσης κατά την οποία μετασχημάτιζα, στην ουσία κατέστρεφα, διάφορα αντικείμενα.

Το ρεπερτόριο μου περιλάμβανε: κοντάρι σκούπας που στην άκρη είχε δεθεί με μαχαίρι αγορασμένο από το δημοπρατήριο στο Μοναστηράκι, χαρταετό φτιαγμένο από αφίσα του Alice Cooper που, σημειωτέων, δεν πέταξε ποτέ, παλιά κουκλάκια Star Wars με αλλαγμένα κεφάλια, χέρια και πόδια (π.χ. ο Χαν Σόλο με το συνολάκι της Λέϊα και τέτοια), ρούχα κατά κύριο λόγο τζιν με διάφορα καρφιά, σκισίματα, ονόματα συγκροτημάτων, φιλοσοφίες (Fuck School – School’s out!) και αλυσίδες. Υποθέτω, τώρα που πέρασαν τα χρόνια και είμαι σοφότερος, πως είχα πολύ χρόνο στα χέρια μου και μάλλον θα έπρεπε οι δικοί μου να με είχαν γράψει σε κανένα κολυμβητήριο, στους προσκόπους ή κάτι συναφές.

Μέσα σ’ αυτήν την περίοδο, την μπλέ μου (βλ. Πικάσο), το κύκνειο μου άσμα ήταν ένα ξυρισμένο μπαλάκι του τένις και μάλιστα μπρελόκ. Βέβαια, μάλλον ήμουν λίγο μπροστά για την εποχή μου. Όταν το είδαν οι συμμαθητές μου με κορόιδεψαν χωρίς οίκτο. Εκτός απ’ το ότι ήταν λιγάκι μεγάλο για μπρελόκ, ήταν και ιδιαιτέρως άσχημο. Για να το βελτιώσω του ζωγράφισα ένα στόμα και μάτια με κόκκινο μαρκαδόρο και το υπόλοιπο το έβαψα με μπλάνκο. Το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο. Έμοιαζε με καρατομημένο κλόουν.

Όταν το είδε η μάνα μου απλά αναστέναξε και άναψε ένα τσιγάρο. Ο πατέρας μου, από την άλλη μεριά, ήταν έξω φρενών γιατί το ξυραφάκι που χρησιμοποίησα ήταν το δικό του. Και ως καλό παιδί που ήμουν, όταν τελείωσα το ξύρισμα το έβαλα στην θέση του, κι εκείνος ανήξερος το χρησιμοποίησε το πρωί για να ξυριστεί πριν πάει στην δουλειά. Το απόγευμα που γύρισε για να μου τα ψάλλει, τα μάγουλά του ήταν ακόμα γεμάτα κοψίματα και κομματάκια χαρτοπετσέτας. Το τι άκουσα δεν λέγεται.

Εκείνη την μέρα έφυγα πικραμένος και πήγα να περπατήσω στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου όπου μέναμε τότε. Περπάτησα πολύ ώρα ώσπου έφτασα στον κυματοθραύστη. Σκαρφάλωσα επάνω και έκατσα στην άκρη του μόνος μου και χάζευα την θάλασσα. Άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο είναι το πρόβλημα μου και κάνω τέτοιες βλακείες και όλοι με κοροϊδεύουν. Κοίταξα το άσχημο ξυρισμένο μπαλάκι του τένις που κρέμονταν μαζί με τα κλειδιά μου πάνω στο παντελόνι μου. Κοίταξα το ηλίθιο χαμόγελό του και τα χέρια μου που είχαν γεμίσει τριμμένο μπλάνκο και ξαφνικά θύμωσα τόσο πολύ που του έδωσα μια και έπεσε μέσα στην θάλασσα. Ύστερα ορκίστηκα πως θα σταματήσω να είμαι παιδί και πως ήρθε η ώρα να γίνω σαν τους άλλους συμμαθητές μου που ήξεραν από ποδόσφαιρο και τέτοια.

Είκοσι χρόνια αργότερα σκέφτομαι αυτό το μπαλάκι. Πού να είναι άραγε; Ελπίζω να μην είναι σε καμιά χωματερή. Σε καμιά παραλία ίσως, δίπλα στα σκουπίδια που ξεβράζει η θάλασσα. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να το ξανασυναντήσω φέτος στις διακοπές μου.