Ευθύνη

Όσο περνούν οι μέρες της ελευθερίας μου και κινούμαι πεζός παρατηρητής σ’ αυτή την πόλη, διαπιστώνω συνεχώς πως αυτή περιστρέφεται γύρω από δύο πόλους: την καφρίλα και την ευγένεια. Και δεν είναι τόσο ότι υπάρχουν αμιγώς άνθρωποι άξεστοι και άνθρωποι ευγενικοί, αλλά ότι ο Αθηναίος και κατ’ επέκταση ο Έλληνας είναι ταυτόχρονα και τα δύο ανάλογα με την περίσταση.

Το βλέπω πρώτα και καλύτερα στον εαυτό μου. Αν και ανησυχώ για το περιβάλλον δεν κάνω ούτε το ελάχιστο δυνατό γι’ αυτό πέρα απ’ το να κάνω «τς τς τς τς» κάθε φορά που βλέπω κάποιον να πετάει το άδειο του πακέτο απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου του. Είναι μια πράξη που δεν θα την έκανα ποτέ άρα δεν είμαι εγώ ο κάφρος, άλλα δεν κάνω ανακύκλωση και πετάω τα σκουπίδια μου όποτε μου καπνίσει, άρα μήπως είμαι τελικά μέρος του προβλήματος και δεν το παραδέχομαι;

Ο Αθηναίος εμφανίζει την καφρίλα που έχει μέσα του σε όλο της το μεγαλείο όταν βρίσκεται στον δρόμο, είτε μέσα στο αυτοκίνητο του ή πάνω στην μηχανή του. Σήμερα πήγα στον ΟΑΕΔ για να βγάλω ταμείο ανεργίας μέχρι τον Σεπτέμβρη που θα πιάσω δουλειά. Περπάτησα μια απόσταση 15 λεπτών από το σπίτι μου. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα πρέπει να είδα τουλάχιστον 10 παραβάσεις (σημειωτέων μένω στο κέντρο σε μία από τις πιο πολυσύχναστες διασταυρώσεις) εκ των οποίων οι 5 ήταν χοντρές και άκρως επικίνδυνες! Γιατί; Γιατί να οδηγείς έτσι; Σκεφτόμουνα βλέποντας έναν κάφρο να πατάει γκάζι στο πορτοκαλί για να περάσει με κόκκινο αποφεύγοντας τελευταία στιγμή έναν πεζό που έτρεχε για την ζωή του. Τι κέρδισε ο κάφρος; Πέντε λεπτά; Πόσες φορές το έχετε κάνει αυτό κι εσείς;

Όταν έφτασα στον ΟΑΕΔ περίμενα με βαριά καρδιά να λουστώ στην καφρίλα του δημοσίου. Αντιθέτως και οι τρεις υπάλληλοι που με εξυπηρέτησαν μου φέρθηκαν άψογα, με ευγένεια, χιούμορ και πραγματικό ενδιαφέρον. Τελείωσα την δουλειά μου σε ελάχιστο χρόνο και έφυγα με ένα ευχάριστο και ζεστό συναίσθημα. Πρωτόγνωρο για συναλλαγή με το δημόσιο. «Η Ελλάδα είναι το καλύτερο μέρος να ζει κανείς» μου έλεγε χθες ο Ελληνοκύπριος κουρέας μου, ο οποίος έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Λονδίνο και ήρθε να ζήσει πρόσφατα στην Ελλάδα, «αρκεί να μην μπλέξεις με τις δημόσιες υπηρεσίες της». Πάει κι αυτό το στερεότυπο.

Δεν νομίζω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι το δημόσιο ή το κράτος. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είμαστε εμείς, η νοοτροπία μας. Αν συνεχίσουμε να βγάζουμε διαρκώς τους εαυτούς μας από την εξίσωση, τότε ο τόπος μας θα μας πληγώνει για πάντα.