Θόρυβος

Αν και πέρασα μια σχετικά αναίμακτη εφηβεία, δεν κατάφερα να μην βυθιστώ στο κλασσικό στερεότυπο του οργισμένου πιτσιρικά χεβιμεταλά. Ευτυχώς, για τα αυτιά των γονιών μου (αλλά και τα δικά μου), η ίωση αυτή δεν κράτησε πολλά χρόνια. Είχε πλάκα όμως. Ξεκίνησε ένα μεσημέρι καλοκαιριού στα 14 μου όταν ένας φίλος μου, που έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα, μου έδωσε μια κασέτα των Iron Maiden.

Ο φίλος μου αυτός ήταν σ’ ένα γκρουπ και τους έβλεπα συνέχεια με κιθάρες όλους μαζί να περπατάνε προς την στάση του λεωφορείου. Μου φαίνονταν πολύ cool με τα μακριά μαλλιά τους, τις μαύρες μπλούζες και τις κιθάρες στους ώμους. Δεν άντεξα να ακούσω την κασέτα που μου έδωσε ο φίλος μου πάνω από 5 λεπτά. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Maiden. Του την επέστρεψα την επόμενη και για να μην φανώ ξενέρωτος, όταν με ρώτησε αν μου άρεσαν, του απάντησα «γαμάνε». Λίγες εβδομάδες αργότερα μου έδωσε ενθουσιασμένος το καινούριο album των Metallica, οι οποίοι πάλι δεν με ενθουσιάσανε, αλλά τουλάχιστον ακούγονταν κάπως. «Πως σου φαίνονται;» με ρώτησε πάλι. «Γαμάνε» απάντησα πάλι περήφανος για το cool λεξιλόγιο μου. «Γαμώ» είπε και κούνησε επιδοκιμαστικά το κεφάλι του και μετά από λίγο είπε «Δεν μου λες, ξέρεις να τραγουδάς;». «Αμέ» απάντησα εγώ δήθεν απαθής. «Ωραία, ψάχνουμε για τραγουδιστή για το συγκρότημα μας. Θες να έρθεις στην επόμενη πρόβα;»

Η πρώτη πρόβα ήταν εντελώς χάλια. Ξεκούρδιστοι, φάλτσοι και οι ενισχυτές στο τέρμα. Είχε τρελή πλάκα όμως. Αρχίσαμε παίζοντας διασκευές Metallica και σιγά-σιγά βγάζαμε και δικά μας κομμάτια. Όταν είχαμε λεφτά, κάναμε πρόβες σε στούντιο και όταν δεν είχαμε κάναμε στο σπίτι του ντράμερ. Η πρόβα εκεί τελείωνε συνήθως με το κουδούνι της εξώπορτας και τις φωνές και τις απειλές του γείτονα. Η μάνα του ντράμερ μια μας υποστήριζε και έλεγε πως μια μέρα θα γίνουμε φίρμες και θα βγάζουμε εκατομμύρια, την άλλη φώναζε πως έχει πονοκέφαλο και δεν μας αντέχει άλλο.

Το πρώτο live που κάναμε ήταν τραγικό. Παίξαμε σε ένα κέντρο νεότητας, που στεγάζονταν σε μια παλιά μονοκατοικία με μωσαϊκό. Είχαμε ετοιμάσει ένα σετ 45 λεπτών με δικά μας και διασκευές. Από το άγχος μας παίξαμε τα κομμάτια τόσο γρήγορα που τελειώσαμε σε 20 λεπτά. Ο ντράμερ γλύστραγε μαζί με τα τύμπανα πάνω στο μωσαϊκο, οι κιθαρίστες βγάλανε πληγές στα χέρια τους, κι εγώ βράχνιασα μετά το δεύτερο κομμάτι. Όταν τελείωσε η συναυλία ένιωθα τουλάχιστον ημίθεος. Πήγα στο μπαρ και είπα βραχνά στην μπαργούμαν. «Μία μπύρα, νομίζω την αξίζω άλλωστε». Μου την έδωσε σκασμένη στα γέλια. Αλλά ήμουν τόσο απογειωμένος που το εξέλαβα ως φλερτ. «Αυτά είναι» σκέφτηκα «ο τραγουδιστής παίρνει πάντα όλες τις γκόμενες». Στην πορεία έμαθα πως τις γκόμενες τις κερδίζει ο ντράμερ...γι’ αυτό αργότερα ασχολήθηκα με τα κρουστά. Άλλα αυτό είναι μια άλλη ιστορία....

Μετά απ’ αυτό το live, μας έμαθαν όλοι οι χεβιμεταλάδες της περιοχής. Ήμασταν διάσημοι στον δικό μας μικρόκοσμο. Είχα μέχρι και γκρούπι. Ήταν χαζή και άσχημη, αλλά όταν περνούσε έξω από την τάξη μου και φώναζε το όνομα του γκρούπ ή όταν έβρισκα το θρανίο μου γεμάτο συνθήματα για την πάρτη μου, όσο και να παραπονιόμουν και να την κορόιδευα, ενδόμυχα ένιωθα κολακευμένος.

Όλα φαινομενικά πήγαιναν μια χαρά, αλλά σιγά – σιγά άρχισα να βαριέμαι την μουσική που παίζαμε. Μεγάλωσα ακούγοντας εντελώς διαφορετικά πράγματα κι εκείνη την περίοδο είχα αρχίσει να ακούω Doors και Σιδηρόπουλο, όπως όλοι της γενιάς μου τότε. Μια μέρα λοιπόν, ήρθε ο φίλος μου και μου έφερε τον καινούριο δίσκο των Sepultura και μου είπε πως θα στραφούμε προς αυτόν τον πιο σκληρό ήχο. Έβαλα τον δίσκο στο πικάπ και τον έβγαλα μετά από 2 δευτερόλεπτα τρομαγμένος.

Λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσα την αποχώρηση μου στους υπόλοιπους. Μετά την αρχική έκπληξη και ύστερα από μερικά δικαιολογημένα νευράκια, παίξαμε μαζί ένα τελευταίο τραγούδι που είχα γράψει εγώ και μετά πήγαμε για σουβλάκια και ορκιστήκαμε ότι δεν θα χαθούμε. Τα παιδιά συνεχίσανε και παίξανε σε κάποιες μεγάλες συναυλίες αλλά σιγά-σιγά διαλύθηκαν. Με κάποιους από αυτούς έχω χαθεί εντελώς, άλλους τους βλέπω πιο συχνά. Όλοι αλλάξαμε, μεγαλώσαμε, αλλάξανε τα ακούσματα μας....ευτυχώς. Ήταν ωραία φάση, άλλα όλα τα καλά κάποια στιγμή τελειώνουν. That is the way of things.