Πρίν το Live

Κυριακή με εφημερίδες και καφέ. Πρωινή ραστώνη. Το φαγητό αργοψήνεται στην κουζίνα, κλασσική και jazz από ραδιοφωνικό σταθμό του Μονάχου και το κορίτσι μου διαβάζει δίπλα μου και σχολιάζει τις ειδήσεις των ημερών. Καινούρια βιβλία Ιστορίας στο δημοτικό, άρθρο 16 για την παιδεία... Εγώ σκέφτομαι το βραδινό live.

Σε λίγες ώρες θα βάλω τις τσάντες με τα κρουστά στο αυτοκίνητο και θα πάω στο ΜΜΘ. Θα βρώ τα παιδιά απ’ έξω και θα περιμένουμε τον ηχολήπτη να έρθει να μας ανοίξει. Θα στήσουμε τα όργανα, θα κουρδίσουμε, ο καθένας στον δικό του κόσμο, μια φασαρία μέχρι να κάνουμε το πρώτο sound-check. Τα χέρια θα είναι ακόμα κρύα και ο ήχος θα είναι χάλια.

Μέχρι το τρίτο κομμάτι το πράγμα κάπως θα έχει φτιάξει. Θα αφήσουμε τα όργανα όπως είναι στην σκηνή έτοιμα για το live και θα πάμε όλοι μαζί να φάμε κάτι. Απ’ το άγχος δεν θα περνάει η ώρα. Πίσω στο ΜΜΘ ο κόσμος θα αρχίζει να φτάνει. Οι γνωστοί θα μας χαιρετάνε στην πόρτα.

Το μαγαζί θα αρχίζει και γεμίζει και θα πλησιάσει η ώρα να βγούμε. Θα ανέβουμε ένας-ένας στην σκηνή, θα καθήσουμε ο καθένας στην θέση του και το πρώτο κομμάτι θα ξεκινήσει. Ένα, δύο, τρία και...

Όσες φορές και να παίξω ζωντανά πάντα θα έχω τράκ. Πάντα.