Ανατροπή

Δεν παύουν να με εκπλήσσουν οι άνθρωποι. Το μυαλό μου έχει την τάση να βιάζεται να τους ταξινομήσει: αυτός είναι έτσι, αυτός είναι αλλιώς. Η εικόνα και ο λόγος του αντικειμένου προφανώς φιλτράρονται και συνυπολογίζονται με τις προηγούμενες εμπειρίες. Τις περισσότερες φορές το μυαλό μου δεν κάνει λάθος (ίσως έτσι θέλει να πιστεύει), όταν κάνει όμως, τότε έρχεται μια περίεργη ευχαρίστηση. Με το λάθος, έχω παρατηρήσει πως έρχεται μια ανατροπή σχεδόν ηδονική.

Ο κύριος Π. μάλλον κοντεύει τα πενήντα, τα μαλλιά του έχουν ασπρίσει, κουβαλάει μερικά κιλά παραπανίσια, είναι μετρίου αναστήματος αλλά τον κάνεις για κοντό, έχει ελαφρώς χονδρά και μικρά δάχτυλα πολύ καθαρά χωρίς καθόλου τρίχες, σαν μωρού και το πρόσωπο του είναι στρογγυλό με ύφος συνεσταλμένο. Είναι συχνά χαμογελαστός. Φοράει συνήθως ανοιχτόχρωμο πουκάμισο, μονόχρωμη γραβάτα και ένα ζευγάρι γυαλιά με χρυσό σκελετό. Στην τάξη είναι λίγο δειλός. Μιλάει μόνο αν του δώσεις τον λόγο και στον δάσκαλο μιλάει πάντα στον πληθυντικό κι ας είναι πάνω από 10 χρόνια νεότερος του. Το μυαλό μου δεν δυσκολεύτηκε να τον κατατάξει. Μετά από μία σάρωση δευτερολέπτων ο κύριος Π. βολεύτηκε στην κατηγορία συμπαθής, άκακος, και ολίγον βαρετός και αδιάφορος.

Μια μέρα στο μάθημα προέκυψε η λέξη «cure» κι ο δάσκαλος εξήγησε πως σημαίνει «θεραπεία». Τότε ο κύριος Π. πετάχτηκε αυθόρμητα και είπε ελαφρός κοκκινισμένος:

- Α, ώστε από εκεί βγαίνει και το όνομα του συγκροτήματος!
- Ναι... The Cure…Ακούγατε Cure κύριε Π. ;
- Βεβαίως! Ήμουν φανατικός
- Τι μου λέτε σοβαρά; Τι άλλο ακούγατε;
- Cinderella, Scorpions ήμουνα κάποτε ροκάς. Ακόμα ακούω καμιά φορά.
- ....

Η ηδονή της ανατροπής της εικόνας.