Σύσιφος

Έχει πλάκα το γυμναστήριο. Τρέχω-τρέχω στο διάδρομο και δεν φτάνω πουθενά. Σηκώνω βάρη με τα χέρια, με τα πόδια, με την κοιλιά, με την πλάτη, μουγκρίζω, αγκομαχάω, ιδρώνω και έργο δεν παράγω.

Ώρες-ώρες φαντάζομαι ότι τρέχω στην έξοχή, πως κάνω ποδήλατο στο βουνό, πως σπέρνω χωράφια σέρνοντας μόνος μου τ’ αλέτρι, πως σηκώνω πηλοφόρι και κτίζω σπίτια. Με την φαντασία μου κάνω να φαίνεται πιο λογικό το παράλογο.

Στο γυμναστήριο παράγω, αν επιμείνω, ένα ωραίο σώμα. Στην φύση, μαζί μ’ ένα γερό σώμα, καλλιεργώ και τις φτωχές μου τις αισθήσεις. Η φύση για εμένα, τον άνθρωπο της πόλης, είναι αγαθό oικείο και ξένο.

Αυτά σκέφτομαι την ώρα που τρέχω με προορισμό την αφετηρία, εδώ στο υπόγειο γυμναστήριο μιας γειτονιάς στην Αθήνα και μειδιώ.