Πλατφόρμα

Μια πλατφόρμα του μετρό βρίθει κομπάρσων ομοιόμορφα βιαστικών. Ανάμεσά τους μια κυρία ηλικιωμένη, μια κίνηση διαφορετική πιο αργή που ξεχωρίζει. Ψάρι έξω απ’ το νερό. Μαύρα ρούχα, κοντοκουρεμένα γκριζόμαυρα πιτσιλωτά μαλλιά και μια βαλίτσα που φαίνεται ασήκωτη. Μάτια αγωνίας κινούνται γρήγορα δεξιά - αριστερά ψάχνουν για λίγη τάξη μες το χάος, τον προορισμό.

Γκρίζα απειλητικά σύννεφα ήχου κι ύστερα.... ορμή, βοή, τριγμοί και λάμψη στροβοσκοπική. Σβήνει η ταχύτητα και το τραίνο σταματά και ξεθολώνει. Ανοίγουν οι πόρτες. Κοπάδια μπαινοβγαίνουν σπρώχνουν, σχεδόν μουγκρίζουν. Άλλο ένα βουνό, σαν εκείνο με τις σκάλες. Να ανέβει ή να κατέβει, να μπει ή να μην μπει; Είναι αυτό το σωστό τραίνο; Αχ μια στιγμή μόνο για μια ψύχραιμη σκέψη, για μια ανάσα.

Άλλα δεν υπάρχουν στιγμές εδώ. Το κύμα την παρασέρνει και μες στ’ αυτιά της εισβάλουν λέξεις προορισμένες μόνο για εκείνη: «άντε μωρή κωλόγρια!». Για εκείνη που ήταν κάποτε όμορφη και ποθητή. Βρίσκει το σώμα της λουφαγμένο σε μια γωνιά, κουρασμένη χαμηλώνει το κεφάλι. Χιλιάδες άνθρωποι μουγκοί. Μόνο μια φωνή ακούγεται κάπου κοντά της απειλητική, εκείνη η ανδρική η θυμωμένη: «τι ζώον! ... η κωλόγρια με την κωλοβαλίτσα της! ... θα έχανα το τραίνο! ... η κωλόγρια!». Δεν υπάρχει σεβασμός εδώ και δεν υπάρχουν σύμμαχοι.

Οι πόρτες έχουν κλείσει κι ένα ακόμα συμβάν απομακρύνεται από την πλατφόρμα. Σκηνικό καθαρισμένο για μια καινούρια αρχή.