Παράλληλοι κόσμοι

Νιώθω μερικές φορές ότι ζω δύο παράλληλες ζωές. Η μία είναι η ζωή στην δουλειά και η άλλη είναι μια πλευρά της πραγματικότητας που θα ήθελα να ζω αν δεν χρειαζόταν να δουλεύω.

Την πρώτη, την πρωινή ζωή, υπάρχουν μέρες που την γουστάρω και άλλες που με φέρνει σε απόγνωση. Αυτό όμως που μου προκαλεί σε καθημερινή βάση είναι η απορία. Γιατί τόση πίεση; Γιατί τόσο άγχος; Άνθρωποι για τους οποίους η ζωή είναι δουλειά και οι ρυθμοί στο κόκκινο. Στις αργίες δεν ξέρουν τι να κάνουν, όταν αρρωσταίνουν δουλεύουν απ’ το σπίτι για να γεμίσουν τις ώρες.

Τις προάλλες ένας συνάδελφος με ρώταγε γιατί ασχολούμαι με την μουσική. Ειδικά όταν έμαθε πως παίζω κρουστά με κοίταζε λες και ήμουν εξωγήινος. Με ρώτησε πως ξεκίνησα και γιατί, μα καμιά μου απάντηση κάλυπτε την απορία του. Μου είπε πως αν ήμουν από την Γουαδελούπη θα το καταλάβαινε, αλλιώς τι δουλειά είχα να παίζω κρουστά. «Στον κύκλο μου δεν υπάρχουν άτομα σαν εσένα, γι’ αυτό μου κάνει εντύπωση» μου είπε. Δεν είναι όλοι οι συνάδελφοι έτσι βέβαια, άλλα όσο ανεβαίνεις τόσο πιο συχνά συναντάς τέτοιους τύπους. Άρτια γνωσιολογικά καταρτισμένοι στο αντικείμενό τους, άλλα οι πόρτες τις φαντασίας κλειστές.

Στην δεύτερη ζωή τα συναισθήματα είναι πιο έντονα. Κι εκεί υπάρχει άγχος αλλά είναι διαφορετικό. Υπάρχει εκτόνωση, τέρψη και πολύ γέλιο. Και αυτή η πραγματικότητα έχει τα ψώνια της. Υπάρχουν και αυτοί που μετρούν την αξία τους κατακρίνοντας ή εκθειάζοντας άλλους μουσικούς πιο γνωστούς από εκείνους. Αλλά σε γενικές γραμμές γνωρίζεις ανθρώπους ανοιχτούς με πολλά ενδιαφέροντα. Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει πολλούς φίλους παίζοντας μουσική. Φιλίες που κρατάνε άσχετα με το αν συνεχίζουμε να παίζουμε μαζί ή όχι.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να ζω αποκλειστικά σε έναν από τους δύο κόσμους. Ο καθένας έχει τα καλά του και τα κακά του και είναι αλληλένδετοι. Έχοντας πρωινή δουλειά δεν χρειάζεται να συμβιβαστώ στην μουσική. Παίζω ότι μου αρέσει. Αν είχα λύσει το οικονομικό δεν θα έπαιζα μόνο μουσική, θα έκανα κι άλλα πράγματα. Θα διάβαζα περισσότερο και θα ταξίδευα πολύ. Δεν πιστεύω στην μονομανία. Η ζωή είναι μία και χρειάζεται ποικιλία (αλλά ο μπακλαβάς γωνία).

Πρίν το Live

Κυριακή με εφημερίδες και καφέ. Πρωινή ραστώνη. Το φαγητό αργοψήνεται στην κουζίνα, κλασσική και jazz από ραδιοφωνικό σταθμό του Μονάχου και το κορίτσι μου διαβάζει δίπλα μου και σχολιάζει τις ειδήσεις των ημερών. Καινούρια βιβλία Ιστορίας στο δημοτικό, άρθρο 16 για την παιδεία... Εγώ σκέφτομαι το βραδινό live.

Σε λίγες ώρες θα βάλω τις τσάντες με τα κρουστά στο αυτοκίνητο και θα πάω στο ΜΜΘ. Θα βρώ τα παιδιά απ’ έξω και θα περιμένουμε τον ηχολήπτη να έρθει να μας ανοίξει. Θα στήσουμε τα όργανα, θα κουρδίσουμε, ο καθένας στον δικό του κόσμο, μια φασαρία μέχρι να κάνουμε το πρώτο sound-check. Τα χέρια θα είναι ακόμα κρύα και ο ήχος θα είναι χάλια.

Μέχρι το τρίτο κομμάτι το πράγμα κάπως θα έχει φτιάξει. Θα αφήσουμε τα όργανα όπως είναι στην σκηνή έτοιμα για το live και θα πάμε όλοι μαζί να φάμε κάτι. Απ’ το άγχος δεν θα περνάει η ώρα. Πίσω στο ΜΜΘ ο κόσμος θα αρχίζει να φτάνει. Οι γνωστοί θα μας χαιρετάνε στην πόρτα.

Το μαγαζί θα αρχίζει και γεμίζει και θα πλησιάσει η ώρα να βγούμε. Θα ανέβουμε ένας-ένας στην σκηνή, θα καθήσουμε ο καθένας στην θέση του και το πρώτο κομμάτι θα ξεκινήσει. Ένα, δύο, τρία και...

Όσες φορές και να παίξω ζωντανά πάντα θα έχω τράκ. Πάντα.