Λευκή Φωτογραφία

Μια φορά παλιά
Αυτοαποκαλούμουν
«Φωτογράφος».
Έτσι εύκολα.

Είχα μια μηχανή
Που την φορούσα σαν διπρόσωπη μάσκα,
Φίλτρο προστατευτικό
Από τον Κόσμο (μπροστά μου)
Και τον Χρόνο (πίσω μου).

Τράβηξα πολλές-πολλές φωτογραφίες
Λίγες καλές
και πολλές αδιάφορες
Ώσπου μια μέρα σταμάτησα.

Τις χάζευα, θυμάμαι
Χυμένες στο συρτάρι μου
Σιωπηλές
Όλες διαφορετικές μεταξύ τους
Και όμως όλες ίδιες.

Πρόσωπα πολλά, όμορφα τοπία
Άγαρμπα, στεγνά, νεκρά
Γυμνά από ιστορία

Ο φακός δεν ήταν πινέλο για μένα
Το χαρτί δεν ήτανε καμβάς.
Αντίγραφο απ’ το καλούπι του μύθου:
«Φωτογράφος»
Πατούσα το κουμπί μηχανικά.

Δεν είχα καταλάβει τότε,
Γιατί ακόμη ήμουνα μικρός,
Πως ο κόπος μου ήταν στην ουσία
Όλες μια λευκή φωτογραφία.

Αύγουστος 2002

Daylight moon

On winter’s beach
Sunday afternoon
Between night and day
Beneath fading sky

Where the daylight moon
Smiles sadly
enigmatically
As red matter drifts by, below
On liquid highways

Where, we, presently lost
With the daylight moon as our host
Survive

Drawn to upward dive
Immerse ourselves
In promised ecstasy
Unreachable?

Of us, our milky host
- Sad insightful female smile -
Awaits a gift
To part with hers

A fair exchange
wherein a secret lies
and awaits
to be revealed.

Dec 2002