KTEO Αγάπη μου!
Αν έχεις κέφια, η εξόρμηση σε μια δημόσια υπηρεσία έχει πλάκα....αν έχεις κέφια. Σήμερα πήγα στο ΚΤΕΟ Ελληνικού για να περάσουμε με το Φιατάκι μου από το πρώτο του ΚΤΕΟ. Προς αποφυγή απροόπτων την προηγούμενη εβδομάδα περάσαμε από «τσεκάπ» (βλ. Συνεργείο), αλλάξαμε λάστιχα, πήραμε καινούριο πυροσβεστήρα, πήραμε και φωσφοριζέ γιλεκάκι, γενικώς τα σκάσαμε χοντρά. Έχοντας κλείσει λοιπόν από πριν το ραντεβουδάκι μας ξεκινήσαμε σφυρίζοντας για το ΚΤΕΟ.
Έξω από την πύλη με περίμενε ένας πολύ βρώμικος αλλά κατά τα άλλα συμπαθέστατος κύριος, ο οποίος είχε στήσει μια τάβλα με πυροσβεστήρες, τρίγωνα και γιλεκάκια μπροστά ακριβώς από την είσοδο. «Μεγάλε έχεις τα απαραίτητα;» μου είπε συνωμοτικά και μου έδειξε με τα μάτια την πραμάτεια του. «Είμαι κομπλέ ευχαριστώ πολύ» απάντησα «μήπως ξέρετε που πηγαίνω» του είπα με χαμόγελο. «Τράβα στον υπάλληλο και θα σου πει» είπε βαριεστημένα και πλησίασε τον από πίσω μου.
Υπάλληλος: Αριθμός Κυκλοφορίας
Εγώ: Καλημέρα σας
Υπάλληλος: Αριθμός Κυκλοφορίας
Εγώ: ΖΚΙ ****
Υπάλληλος (δίνοντας μου ένα χαρτί): με το αυτοκίνητό σας στον διάδρομο 2
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ
Υπάλληλος (στον επόμενο): Αριθμός Κυκλοφορίας
Σημείωση: δεν υπήρξε ουδεμία απολύτως οπτική επαφή από την πλευρά του υπαλλήλου κατα την διάρκεια αυτής της στιχομυθίας
Πήρα λοιπόν το χαρτί μου και στήθηκα στην ουρά του διαδρόμου 2 ο οποίος οδηγούσε σε ένα μεγάλο ανοιχτό κτίριο μέσα στο οποίο έμπαιναν επιβατηγά, φορτηγά, ταξί, λεωφορεία, απορριματοφόρα και γενικά κάθε λογής αυτοκινούμενα οχήματα. Διάφοροι τύποι παραδόξως καλοντυμένοι με τα πουκαμισάκια τους, τα κυριλέ παντελονάκια και τα καλά τους τα παπούτσια περιφέρονταν σαν μικροί βασιλιάδες ανάμεσα στα αυτοκίνητα και φωνάζανε. «Έλα εσύ με το κορόλα!» «Ταξί πίσω, τράβα!» «Όπα!» «Πάτα φρένο! ΦΡΕΝΟ!!!» «μάρσαρε κοπελιά, μάρσαρε κοπελιά, ΜΑΡΣΑΡΕ ΕΙΠΑ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ!!» «ΩΩΩΠΑ!, φτάνει!» «εσύ με το φίατ, ΕΕΕ, ΦΙΑΤ!»
Αυτός ήμουν εγώ.
Εγώ: Μάλιστα
Υπάλληλος: τα χαρτιά σου
Εγώ: ορίστε
Υπάλληλος: τι είναι αυτά; Τα χαρτιά σου θέλω
Εγώ: αυτά είναι τα χαρτιά που μου έδωσαν στην πύλη
Υπάλληλος: Τα παράβολα θέλω. Τράβα απέναντι να πληρώσεις
Εγώ: και που θέλετε να το ξέρω εγώ αυτό, μου το είπε κανείς;
Υπάλληλος: στο λέω εγώ τώρα, άσε το αμάξι εδώ, πάρε μαζί άδεια κυκλοφορίας, ταυτότητα, το χαρτί αυτό και τράβα
Όντας κεφάτος, δεν πολυ-έδωσα σημασία και πήγα με τα χέρια γεμάτα χαρτούρα στο απέναντι κτίριο. Στην αριστερή πλευρά ήταν 7 γκισέ χωρίς ουρά και στην δεξιά ήταν ένα γκισέ με μια ουρά 15 ατόμων που περίμεναν και αυτοί με χαρτούρα στα χέρια σαν τα κλαδιά φυλλοβόλων δέντρων στον αγρό που τα φυσάει ο άνεμος. Όσο ήμουν εκεί της μπροστινής μου κυρίας της έπεσε η ταυτότητα, εμένα μου έπεσε το πορτοφόλι και του πίσω μου του έπεσε το παλιό χαρτί του ΚΤΕΟ.
Πήγα διστακτικά σε ένα από τα αριστερά γκισέ και είπα:
«με συγχωρείτε..»
Υπάλληλος: στο ταμείο απέναντι
Εγώ: ναι, συγνώμη, μήπως μπορείτε να μου πείτε πια είναι η διαδικασία
Υπάλληλος (εκνευρισμένα): σας είπα στο ταμείο απέναντι κύριε μου
Σημείωση: και πάλι καμμία απολύτως οπτική επαφή
Γύρισα λοιπόν στην ουρά και όσο περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου παρατηρούσα τους υπαλλήλους των 7 γκισέ πως μιλούσαν και έκαναν χιούμορ μεταξύ τους. Μόλις όμως πλησιάζε πελάτης μεταμορφώνονταν σε στριφνές σκύλες και μπάσταρδους αντίστοιχα. Αν είχαν τρίχωμα στην πλάτη (πράγμα που για μερικούς άλλα και για μερικές δεν το θεωρώ και απίθανο) στάνταρ θα στεκόταν όρθιο. Μόλις έφευγε ο πελάτης ηρεμούσαν και γίνονταν πάλι άνθρωποι. Έφτασε λοιπόν η σειρά μου στο ταμείο. Ένας υπάλληλος με λιγδωμένη χωρίστρα καθόταν πίσω απ’ το ταμείο και έβαζε υπογραφές και σφραγίδες. Με κοίταξε αστραπιαία (Θαύμα, θαύμα!) και κοιτώντας πάλι κάτω άπλωσε το χέρι του. Κρατήθηκα να μην του κάνω χειραψία έτσι για πλάκα και του έδωσα τα χαρτιά μου
Εγώ (δίνοντας τα χαρτιά μου): Καλημέρα σας
Υπάλληλος: 74
Εγώ: ορίστε;
Υπάλληλος: 74
Εγώ: Απέναντι;
Υπάλληλος: Εδώ σε μένα πληρώνετε, 74
Εγώ: Ααα, ευρώ εννοείτε
Υπάλληλος: Ναι, 74
Εγώ (δίνοντας τα χρήματα): ορίστε, ευχαριστώ πολύ
Υπάλληλος: Απέναντι στο 5
Εγώ: τι χαρτί παίρνω από εκεί;
Υπάλληλος: Απέναντι στο 5, θα σας πουν.
Στο 5 ήταν μια κυρία που ήταν απασχολημένη να βάζει σφραγίδες.
Εγώ: καλημέρα σας
Υπάλληλος: ...
Εγώ: με συγχωρείτε
Υπάλληλος: ...
Εγώ: Με στείλανε από το ταμείο απέναντι
Υπάλληλος (απλώνοντας το χέρι): ...
Εγώ (δίνοντας τα χαρτιά μου): ορίστε
Υπάλληλος: ...
Εγώ: ...
Άλλος πελάτης: Με συγχωρείτε, ποια είναι η διαδικασία;
Υπάλληλος: ...
Εγώ: πηγαίνετε στο ταμείο για να πληρώσετε και μετά έρχεστε εδώ.
Άλλος πελάτης: Ευχαριστώ πολύ
Εγώ: Παρακαλώ
Υπάλληλος: ...
Μόλις τα χαρτιά μου ήταν έτοιμα μου τα έδωσε.
Εγώ: Ευχαριστώ πολύ, τελειώσαμε; Πηγαίνω στο αυτοκίνητο;
Υπάλληλος: Ναι
Αφού βεβαιώθηκα ότι όλα καλά, μπορεί και μιλάει, γύρισα στο αυτοκίνητο και περίμενα.
Μόλις άκουσα «ΕΛΑ ΤΟ ΦΙΑΤ, ΕΛΑ ΤΟ ΦΙΑΤ!» κατάλαβα πως ήρθε η σειρά μου. Ένας κύριος με καφέ κοτλέ σακάκι, ροζ πουκάμισο και τζιν παντελόνι με πλησίασε και μου ζήτησε τα χαρτιά μου.
Υπάλληλος: Ανέβα στην ράμπα και όταν σου πω πάτα φρένο
Εγώ: Οκ
Υπάλληλος: ΦΡΕΝΟΟΟΟΥ!
Εγώ: Οκ
Υπάλληλος: Προχώρα πίσω από το ταξί και περίμενε
Τον είδα να κατεβαίνει σε μια τρύπα κάτω από το αμάξι και να το κοιτάει από κάτω με έναν φακό. Μετά ήρθε από πίσω και κόλλησε ένα αυτοκόλλητο στην πινακίδα μου.
Υπάλληλος: άνοιξε μου το καπό
Εγώ: οκ
Υπάλληλος (σημειώνοντας κάτι σ’ ένα χαρτί): Εντάξει.
Εγώ: πάω σε κάποιο άλλο γραφείο τώρα;
Υπάλληλος: όχι, έφυγες
Εγώ: Πυροσβεστήρα, τρίγωνο, λάστιχα, δεν θα τα δείτε;
Υπάλληλος: δεν χρειάζεται
Εγώ: έχω και γιλεκάκι στο πορτμπαγκάζ, να σας το φέρω;
Υπάλληλος: φύγε σου είπα, είσαι έτοιμος!
Τι να κάνω, μπήκα κι εγώ στο φιατάκι μου κι έφυγα σφυρίζοντας. Πάλι καλά που είχα κέφια, γιατί αν δεν είχα και σκεφτόμουν πως είχα σκάσει 74 ευρώ τζάμπα, θα τσαντιζόμουν. Για να μην μιλήσω για τα 230 για το σέρβις, 200 για τα λάστιχα, 70 για τον πυροσβεστήρα και 10 για το γα%&#@νο το γιλέκο!
Αυτή είναι η επαφή του πολίτη με το κράτος στην Ελλάδα. Αγοραίο παθητικό σεξ από άξεστο εραστή χωρίς κλιμάκωση και χωρίς αισθήματα.
posted by Talking Drum at
2:15 μ.μ.
|
3 comments
